Nu vraagt om broederschap en moed
We leven op dit moment in een rare en vreemde wereld. Alles wat zo vanzelfsprekend was, dat kan nu even niet. De overheid, diverse bedrijven, zij helpen ons door besluiten te nemen. Wij moeten daarop vertrouwen en tegelijkertijd vinden we dat ook lastig.
Zijn al die maatregelen nu echt nodig of doen we nog steeds te weinig?
Als veiligheidskundige werk ik in het vakgebied van Health, Safety & Environment (HSE) en alles raakt elkaar nu. Welke verantwoordelijkheid heb ik in dit vraagstuk? Als mama en partner, als dochter, als veiligheidskundige in mijn adviseringstrajecten?
Wat kan nu wel en niet, welke risico-inschatting maak ik nu en waar ligt mijn plicht als veiligheidskundige? Dat is lastig, ook voor mij. Drie weken geleden had ik nog zoiets van ‘het is een griepvirus en dat zal zo’n vaart niet lopen’. Twee weken geleden begon de eerste twijfel omdat de gebeurtenissen in Italië toch echt anders voelen. En nu gaat het om verantwoordelijkheid nemen, met elkaar, gezamenlijk.
Want ik ga over mijn veiligheid en daarmee ook over die van mijn familie. Maar ook over die van jou als collega op het werk, als buurman of buurvrouw, als dorpsgenoot en daarmee heb ik invloed op de veiligheid van de mensen in onze samenleving. En ja, jij gaat daar ook over!
Veiligheid is van ons allemaal en samen maken we Nederland weer een veilig land waar we wel weer met elkaar een biertje kunnen drinken en naar een sportwedstrijd kunnen gaan. Een land waarin we weer zeventien miljoen meningen mogen hebben en waar we het heerlijk met elkaar oneens mogen zijn!
Maar nu even niet, want nu vraagt om broederschap, om eensgezindheid, om verantwoordelijkheid en eigenaarschap. Nu vraagt niet om discussie of we het er wel of niet mee eens zijn. Nu vraagt om het nemen van de verantwoordelijk, om de maatregelen op te volgen en te acteren naar de omstandigheden die voor jou gelden.
Wees #moedig en spreek elkaar aan in het werk maar zeker ook in het dagelijks leven, het is echt nodig en daarmee helpen we elkaar!